Kantaria hil dute (Gontzal Mendibil)

Kantua, urrezko mito jolastia       -Homero-    KANTARIA HIL DUTE    Orain ez asko    aho betez kantatzen genuen,    halako baten, isilduz,    entzule bihurtu ginen.    Kantaria hil dute    hil dute kantua    isilarazi digute    barruko soinua.    Harrabotsa eta lotsa    ulergaitza dena    zaratarekin ito da    kantariaren lana.    Kantaria isildu da    jada ez da kanturik    ez ei dugu entzun nahi    txorien txiorik.    Kantu-ele ederrek    baretzen zituzten bihotzak    babesten gintuen    kantuaren hotsak.    Kantuen adostasunean    kantatzen genuen aldian    baztertu da, mututu da    kantuen durundia.    kantua esperantza zen    elkarguneko poza eta malkoan,    gure baitan eta zainetan    iradokitzen zigun desioan.    Kantua ezintasunen egarri    negar eta plazerren betegarri       kantaria gure nahien iragarle       samin guztien ordezkari.    Eta isilaraziz    deiadar handiz    zarata kantu    digute bihurtu.    Kantariak    kantatzea du helburu    beraz:       kantuz bizi       kantua jaurti       kantuari eutsi       kantuz jantzi       kantuz maite       kantuz auzi       kantuz jaso       kantuz giro       kantuz penaz       kantuz pozik       kantuz kantu       kantuz beti.    (Hitzak: Gontzal Mendibil)